|| शरदभाऊ जोशींचा जनसंवाद ||
आज संध्याकाळ एका सामाजिक आनंदाने रंगून गेली. निमित्त होते एका सहनिवासातील कुटुंब संमेलनाचे. आपल्या नागरी जीवनाचे वर्णन छोट्या, विभक्त कुटुंबांच्या उल्लेखावाचून पूर्ण होत नाही. आणि खरंच शेजारी पाजारी सर्वत्रच आपण दोन वा तीन, अगदी क्वचित चार-पाच माणसांची घरं पाहत असतो. ही लहान कुटुंब आणखी लघुत्तम होत जातानाही पाहतो. एका छताखाली जगणारी एकेकटी माणसं. स्नेह, सहवास, संवाद विरहित एकमेका भोवती वावरणारी माणसं. आबालवृद्ध. स्त्रिया. पुरूष. मुलं. मुली. खरंतर मूल. एकुलतं.
पण नागरी जीवनातील हेही सहवैशिष्ट्य आहे की अशी लहानखुरी कुटुंबं इथे या शहरात गर्दी करून राहतात. आणि कधी औपचारिकता म्हणून पण खूपदा आंतरिक आवश्यकता म्हणून.
ही दोन्ही कारणे घेऊन आज सकाळी धुलीवंदनात रंगून झाल्यावर संध्याकाळी उत्तर मुंबईतील बोरिवली पश्चिमेस शिंपोलीत बद्रीनाथ सहकारी गृह संस्थेतील बासष्ट कुटुंबे एकत्र आली. खेळ, लहान मुलांची नाच, गाणी असे नेहमीचे यशस्वी कार्यक्रम सुरू होते. पहिल्या रांगेतून या सहनिवासाचा नागरिक नसलेला एक अतिथी पाहत होता. आत्मीयतेने. आस्थेने. आणि तिसऱ्या रांगेतला मी ते पाहत होतो काहीशा निमूट कंटाळ्याने. अतिथीच्या शेजारच्या आसनावरून कदाचित दिलीप पैही तसेच. आम्ही इथे राहणाऱ्या दीपक शहा या स्वयंसेवक-कार्यकर्त्याच्या नियोजनाने इथे उपस्थित होतो. अर्धा पाऊण तास स्थानिक सांस्कृतिक कार्यक्रमानंतर पुढील कार्यक्रमाची सूचना सांगण्यासाठी दीपक शहांनी ध्वनिवर्धक हाती घेऊन आजच्या त्या कार्यक्रमातील अतिथींना पुढे व्यासपीठ सदृश आसनाकडे बोलावले. दिलीपजी आणि माझीही रवानगी त्यांच्या आजूबाजूच्या आसनांवर झाली. दीपक परिचय करून देऊ लागला ......
"आजनु आपडु अतिथी, जो शिक्षा पूर्ण करीने पुरा वख्त समाजनु..समाजमाटे काम करे छे. आ महेमाननु नाम छे, शरदभाई शंकर जोशी ! आज आपडी सामे आ वात करसे..आपडी. आपडे परिवारनी."
आपल्या पोराबाळांच्या नाचगाण्यांनंतर समोर बसलेली मंडळी आपल्या शरदभाऊंचं बोलणं कसं आणि किती स्वीकारतील या प्रश्नानं मी अस्वस्थ ..अवाक्.
पण..... !! शरदभाऊ बोलू लागले आणि .... बघाच.
पण नागरी जीवनातील हेही सहवैशिष्ट्य आहे की अशी लहानखुरी कुटुंबं इथे या शहरात गर्दी करून राहतात. आणि कधी औपचारिकता म्हणून पण खूपदा आंतरिक आवश्यकता म्हणून.
ही दोन्ही कारणे घेऊन आज सकाळी धुलीवंदनात रंगून झाल्यावर संध्याकाळी उत्तर मुंबईतील बोरिवली पश्चिमेस शिंपोलीत बद्रीनाथ सहकारी गृह संस्थेतील बासष्ट कुटुंबे एकत्र आली. खेळ, लहान मुलांची नाच, गाणी असे नेहमीचे यशस्वी कार्यक्रम सुरू होते. पहिल्या रांगेतून या सहनिवासाचा नागरिक नसलेला एक अतिथी पाहत होता. आत्मीयतेने. आस्थेने. आणि तिसऱ्या रांगेतला मी ते पाहत होतो काहीशा निमूट कंटाळ्याने. अतिथीच्या शेजारच्या आसनावरून कदाचित दिलीप पैही तसेच. आम्ही इथे राहणाऱ्या दीपक शहा या स्वयंसेवक-कार्यकर्त्याच्या नियोजनाने इथे उपस्थित होतो. अर्धा पाऊण तास स्थानिक सांस्कृतिक कार्यक्रमानंतर पुढील कार्यक्रमाची सूचना सांगण्यासाठी दीपक शहांनी ध्वनिवर्धक हाती घेऊन आजच्या त्या कार्यक्रमातील अतिथींना पुढे व्यासपीठ सदृश आसनाकडे बोलावले. दिलीपजी आणि माझीही रवानगी त्यांच्या आजूबाजूच्या आसनांवर झाली. दीपक परिचय करून देऊ लागला ......
"आजनु आपडु अतिथी, जो शिक्षा पूर्ण करीने पुरा वख्त समाजनु..समाजमाटे काम करे छे. आ महेमाननु नाम छे, शरदभाई शंकर जोशी ! आज आपडी सामे आ वात करसे..आपडी. आपडे परिवारनी."
आपल्या पोराबाळांच्या नाचगाण्यांनंतर समोर बसलेली मंडळी आपल्या शरदभाऊंचं बोलणं कसं आणि किती स्वीकारतील या प्रश्नानं मी अस्वस्थ ..अवाक्.
पण..... !! शरदभाऊ बोलू लागले आणि .... बघाच.
( शरदभाऊ जोशी राष्ट्रीय स्वयंसेवक संघाच्या कोकण प्रांतात परिवार प्रबोधनाचे काम करणारे प्रमुख कार्यकर्ते आहेत. दिलीपजी पै कोकण प्रांत कार्यकर्ता आहेत तर याची अनुपम योजना करणारे दीपक शहा कोकण प्रांत महाविद्यालयीन विद्यार्थी प्रमुख आहेत. )
[ दि. १३ मार्च, २०१७ ला फेसबुकावर केलेली नोंद ]
No comments:
Post a Comment